Projektowanie uniwersalne (czyli takie, które uwzględnia potrzeby wszystkich użytkowników, niezależnie od wieku, płci, stopnia sprawności czy zamożności) to temat, który pociąga mnie od dawna. I to nie tylko dlatego, że sama mam dziecko z niepełnosprawnością. Chciałabym, aby temat projektowania dostępnych placów zabaw był powszechny. Bo po prostu jest ważny.
Dziś mam dla Was naprawdę wyjątkowy wywiad. Moim gościem jest Maja Brzozowska-Brywczyńska, która zajmuje się socjologią dzieciństwa, dziecięcym obywatelstwem i partycypacją, dziecięcymi przestrzeniami zabawy. Rozmawiamy o definicji placu zabaw, Richardzie Dattnerze, Aldo van Eycku, o placach zabaw jako sieci miejskiej, playscapes, sztuce i zabawie publicznej,…
Mikrowyprawy, spacery rodzinne, warsztaty przyrodnicze… W Polsce z roku na rok pojawia się coraz więcej inicjatyw, których głównym celem jest wyciągnąć ludzi do lasu. Nie tylko dzieci szkolne, ale całe rodziny. Dziś oddaję głos organizatorom tych wydarzeń.
Naturerfahrungsraum to tradycyjny niemiecki zlepieniec, który oznacza przestrzeń (Raum) do doświadczania (Erfahrung) natury (Nature). W skrócie NER. Niemcy lubią skróty. Na uniwersytet mówią Uni, na abonament Abo. No i są też NERy.
Czego moim zdaniem brakuje na placach zabaw? W wielkim skrócie – nietypowych zabaw ruchowych, zabaw spokojnych, kreatywnych, stref dla najmłodszych, przyrody i elementów naturalnych, stojaków na wózki i szafek, ławek do-społecznych, zadaszenia, stołów, biblioteczek i tablic informacyjnych, toalet, ścieżek, animatorów i warsztatów, kawy (!), gniazdka elektrycznego i centralnego…
Nie umiem już inaczej projektować. Zawsze zaczyna się od tematu przewodniego. Dlaczego? Bo to sprawia, że każdy plac zabaw czy ogród jest inny, wyjątkowy. Czasami temat bierze się z historii miejsca, czasami z nazwy instytucji, przy której ogród powstaje, a czasami… tak po prostu przychodzi do nas.
Współczesne dzieci mają ogromną wiedzę na temat przyrody. Wiedzą wszystko o lasach deszczowych i topniejących lodowcach. Wiedzą też jak segregować śmieci i że plastik długo się rozkłada. Ale jak taka wiedza przekłada się na praktykę?
Co? Jak to NIC? Jak NIC może być tematem kolejnego odcinka podkastu? I to takiego… jubileuszowego? Otóż może i jest bardzo uzasadnione.
Każdy sposób, aby zapewnić dzieciom kontakt z przyrodą jest dobry. Dziś opowiem o dość nietypowym – jak (i dlaczego) poszukiwać nieplaców zabaw.
Nie ma definicji przestrzeni uczącej, ale na potrzeby dzisiejszego nagrania postanowiłam ją stworzyć. Według mnie to przestrzeń, która nie przeszkadza, wspomaga naukę, uczy. W odcinku wyjaśniam wszystkie trzy zagadnienia, choć skupiam się głównie na ostatnim.